Wysokość: Od 1 do 4 m w zależności od odmiany.
Ozdoba rośliny: Kępy skórzastych liści często wybarwione lub w pasy. Kwiaty ciemnoczerwone, pachnące, zebrane w wiechy. Najciekawiej wyglądają odmiany o czerwonym zabarwieniu liści. Liście zebrane w dużą rozetę kształtem przypomina jukkę ogrodową ale barwa liści jest inna. Inna jest też barwa kwiatów.
Ciekawe odmiany:
Firebird - o czerwonych liściach z brązowozielonym brzegiem.
Margaret Jones - ma pomarańczowo-czerwone lancetowate liście .
Variegatum - liście mają zielone pasy z kremowym brzegiem.
Pora kwitnienia: Lato, przełom lipca i sierpnia.
Uprawa: Nie jest byliną mrozoodporną. Potrzebuje chłodnego pomieszczenia do przezimowania. Temperatura zimowania od -5 do +10 st.C. Odpowiednia jest piwnica - im chłodniejsza tym mnej światła potrzebuje. Wiosną usunąć zaschłe i uszkodzone liście.
Podlewanie umiarkowane, zimą ograniczyć.
Len nowozelandzki jest odporny na choroby.
Rozmnażanie przez wysiew nasion lub podział większych kęp rośliny wiosną.
Gleba: Żyzna, wilgotna, dobrze przepuszczalna.
Stanowisko: Może być pełne słońce ale lepszy jest lekki półcień. W cieniu liście tracą wybarwienia.
Zastosowanie: W Polsce najlepiej uprawiać jako roślinę doniczkową do ozdoby balkonu, tarasu lub ogrodu. Nadaje się też na rabaty bylinowe i mieszane - do tworzenia barwnych kompozycji. Najlepiej umieścić tę rzadko spotykaną roślinę w eksponowanym miejscu ogrodu.
Ciekawostki: Len nowozelandzki pochodzi z Australii i Nowej Zelandii. Z liści wytwarza się włókna służące do wyrobu tkanin, sznurka, worków .
Tematy pokrewne: Byliny i rabaty bylinowe, rośliny na balkony i tarasy, rośliny na lato, ozdobne pędy, owoce i liście.